چرا هالیوود در استفاده از ستاره های بین المللی در ژانر اکشن شکست می خورد؟

هالیوود در طول تاریخ خود ثابت کرده است که بیگانه هراسی خاصی دارد. در گذشته و در زمان سینمای کلاسیک، حتی برای نقش هایی که باید از بازیگر غیرآمریکایی استفاده می کرد، ترجیح می داد بازیگر آمریکایی بیاورد و با گریم او را تبدیل به یک غیرآمریکایی کند. نمونه فاجعه بار آن فیلم «صبحانه در تیفانی» ساخته بلیک ادواردز و استفاده از میکی رونی در نقش هالی گولایتلی صاحبخانه بدخلق چینی است که امروزه اگرچه به عنوان یک کلاسیک به یاد ماندنی به شمار می رود، مورد خشم و عصبانیت قرار گرفته است. در میان بسیاری از مخاطبان فیلم البته در سال های بعد وضعیت بهتر شد اما مشکل همچنان پابرجاست. به عنوان مثال ژانر اکشن مربوط به هنرهای رزمی متعلق به سینمای شرق دور است و ستاره های بسیار خوب و ماهری دارد که در سینمای داخلی خود فوق العاده موفق و مورد تحسین هستند اما در هالیوود کیلومترها با اعتبار و جایگاه خود فاصله دارند. در واقع این بی کفایتی یا سیاست هالیوود است که چنین سرنوشتی را برای آنها رقم می زند. در عوض، بازیگران آمریکایی را برای تبدیل شدن به رزمی‌کاران حرفه‌ای آموزش می‌دهد.  سینمای هالیوود با عملکرد خود نشان داد که در استفاده از ستاره های بین المللی در ژانر اکشن موفق نبوده و یا نمی خواهد موفق باشد. اگرچه استثنائاتی وجود دارد، اما شواهد زیادی بر خلاف آن وجود دارد. در برخی موارد، زمانی که این ستارگان به دلیل شاهکارهای ابرقهرمانی خود در صفحه نقره ای به توجه و موفقیت فرامرزی دست یافتند، ممکن است از آنها استفاده بهینه کرده باشد، اما نتوانست این موفقیت را تکرار کند. شاید هیچکس باور نکند که آرنولد شوارتزنگر یکی از نمادین ترین چهره های سینمای اکشن در میان معدود بازیگران غیرآمریکایی است که هالیوود به درستی و پیوسته در این ژانر از آنها استفاده کرده است. شوارتزنگر اتریشی است، اما تا سال 2019 حتی در یک فیلم غیر آمریکایی ظاهر نشد. در سال 2019 بود که او به چین رفت تا در فیلم عجیب «نقاب آهنین» با جکی چان، صفحه نقره ای را به اشتراک بگذارد. بنابراین، کارت شوارتزنگر نیز قابل بازی نیست.

جیسون استاتهام هم به حساب نمی آید، زیرا او بازیگر منزوی مورد علاقه گای ریچی بود که تا زمانی که به آمریکا رفت حتی در یک فیلم اکشن بازی نکرده بود. تأثیر ژان کلود ون دام نیز ناچیز است. با توجه به اینکه او پس از موفقیت اولیه خود در دهه 1980 به سرعت در دام متوسط ​​فیلم های ویدئویی افتاد، در یک چشم به هم زدن از یک ستاره بین المللی اکشن به بازیگری فراموش شده تبدیل شد. جکی چان همچنین با فیلم های اکشن که ترکیبی از هنرهای رزمی و اسلپ استیک بود به موفقیت و شهرت فرامرزی دست یافت. اما حالا هفتاد ساله است و مدت هاست که در یک فیلم اکشن آمریکایی که می خواهد به اکران گسترده جهانی برسد، نقش و حضور مهمی نداشته است و همین را می توان در مورد جت لی گفت. بازیگری که به جای جکی چان آمد.

مشکل دیگر این است که این بازیگران چندین دهه است که در سینما حضور دارند اما هالیوود در این سال ها نتوانسته بازیگر اکشن بین المللی دیگری را به دنیا معرفی کند. درست است که چو یونفت با فیلم های خوب و موفقی چون «فردای بهتر»، «شهری در آتش»، «قاتل»، «سخت جوشان» و «فول کنتاکت» یکی از قهرمانان افسانه ای ژانر اکشن شناخته می شود. اما حضور آن در هالیوود فاجعه آمیز بود و هیچ یک از تلاش های او در هالیوود به هیچ وجه به یاد ماندنی نبوده است و هیچ کدام نتوانسته بهترین نتیجه را از بازیگری بگیرد که به طور کامل خود را یکی از بهترین بازیگران نشان داده و ثابت کرده است. در ژانر اکشن حتی در سال های اخیر، تاثیرگذارترین ستاره های اکشن به دلیل سوء استفاده از توانایی های آشکار هالیوود خدشه دار شده اند.

دانی ین یکی دیگر از بازیگران غیرآمریکایی ژانر اکشن است که نسخه مدرن استیون سگال است. اگرچه جان ویک: فصل 4 اولین باری بود که به او اجازه داده شد مهارت‌های خود را به سبکی که مخاطبان هنگ‌کنگ دهه‌ها دیده‌اند در صفحه نقره‌ای به نمایش بگذارد، و حتی به پیشنهاد خودش این اتفاق افتاد. یعنی ایده سازندگان آمریکایی «جان ویک» نبود. با این حال او در این فیلم نقش اول را نداشت، بنابراین همچنان به دنبال یک فیلم آمریکایی است که در آن نقش اول را داشته باشد و ناامید نشود.